O tiburón blanco.

O tiburón blanco é unha especie que encontrase nas augas cálidas e temperadas de casi todolos océanos. Esta especie é a única que sobrevive na actualidade do xénero Carcharodon.

Caracterízanse polo seu corpo fusiforme e de gran robustez. O morro é cónico, corto y groso. A boca, moi grande e redondeada. Permanece sempre entreaberta, deixando ver polo menos unha hileira de dentes da mandíbula superior e unha ou dúas da inferior, mentres o auga penetra nela e saelle continuamente polas branquias. Durante o ataque, as fauces abrense hasta un punto que a forma da cabeza deformase, e se cerran logo cunha forza 300 veces superir a dunha mandíbula humana. Os dentes son grandes, aserrados, de forma triangular e moi anchos. Os orificios nasais son moi estreitos, mentras que os ollos son pequenos, circulares e completamente negros. Nos costados sitúanse cinco hendiduras branquiales, dúas aletas pectorales en forma triangular e outras dúas, cerca da aleta caudal, moito máis pequenas.

As terminacións nerviosas do extremo frontal, recollen a menor vibración que aia no auga e guían o animal hasta a posible presa. Ouros receptores situados en torno os orificios nasais, permitenlle captar tamén campos eléctricos que probablemente use para orientarse nas súas migracións de largas distancias. O seu olfacto é tan potente que a presencia dunha soa gota de sangue a kilómetros serve para atraelo, o tempo que volvese moito máis agresivo. A vista tamén está ben desarrollada e ten un papel moi importante na aproximación final a presa, o acecho e ataque dende debaixo dela.

Non se sabe o número exacto de tiburóns blancos que existen, aínda que sea de forma aproximada. Ten baixa densidade de poboación, escasa taxa de reprodución, a súa larga infancia e baixa esperanza de vida fan que non sexa un animal precisamente abundante. A pesca deportiva deste tiburón, incrementouse nos últimos 30 anos debido á popularidade de películas como Tiburón hasta o punto de que considérase amenazada ou en peligro de extinción en varios lugares.
A cría en cautividade do tiburón branco non é posible, probablemente polo carácter nómada da especie.

Recuperaciòn de ADN de animais extintos.

A ciencia non está moi lexos de conseguilo, debido a recuperación do ADN antigo e a secuenciación do xenoma dalgunhas especies extinguidas.
En novembre do ano pasado chegouse a recuperar o ADN nuclear dun mamut, unha especie desaparecida do planeta fai 3.500 anos.
Pero, tamén hai que ter en conta de que non todalas especies extinguidas podránse recuperar debido o abismo do tempo. Os estudiosos din que o ADN non puede preservarse máis dun millón de anos e se o fai soe estar contaminada por material xenético doutros seres vivos.



O Neandertal - Aínda que estos parientes do hombre desapareceron fai 25.000 anos, a secuenciación completa do seu xenoma é unha das noticias científicas máis esperadas deste ano.



Tigre de dente de sable - Este felino foi algunha vez o máis grande de todos os tempos. Según os expertos, desapareceu fai 11 mil anos. A pesar do tempo transcurrido foi bastante fácil recuperar o seu ADN. Os científicos confían en obter o seu xenoma para que unha leona poda ser a donante do óvulo.



Oso de cara corta - Os Arctodus simus foron os maiores carnívoros da Edad de Xeo. Logrouse recuperar gran parte do seu ADN e tamén sabese que hai exemplares conxelados en Siberia.


Tigre de Tasmania - O último da súa especie morreu nun zooloxico en 1936. Sen embargo, os seus texidos foron guardados polo que permitiuse recuperar o seu ADN. Nun experimento do 2008, un grupo de investigadores insertou unha parte do material xenético nun rato, co fin de xenerar un novo xen, o que felizmente ocorreu. Con esta fascinante especie, unha femia do diablo de Tasmania podería actuar de nai.



Gliptodonte - Esta especie deixou de pasearse polo planeta fai 11 mil anos. Por agora, todavía encontraronse exemplares conxelados, polo que a recolección do seu ADN é escasa. A pesar de todo, con esta especie, os científicos non perden a esperanza porque a especie viva máis parecida xenéticamente é o armadillo.



Rinoceronte lanudo - Este animal habitou os fríos paisaxes de Eurasia e extinguiuse fai 8 mil anos. Debido a que viviron en Siberia, un lugar frío, hay moitos rinocerontes deste tipo conxelados, polo que extraer o seu ADN resulta fácil.



Dodo - Esta era un ave non voladora que desapareceu a finais do século XVII. Fai seis anos, xenetistas de Oxford secuenciaron fragmentos dos seus ADN.




Perezoso xigante - Fai casi 8 mil anos esta especie deixou de existir. Fai non moito, alguns expertos lograron recuperar o seu ADN provinte dos seus pelos e do estiércol fosilizado.



Moa - Esta ave non voladora vivía en Nova Zelanda e se extinguiron pola caza intensiva dos maoríes. Por outra parte, o seu ADN foi recuperado en bo estado dende o interior dalgunhas covas, polo que pronto os científicos obterán o seu xenoma. As especies máis similares son as avestruces.

O lince ibérico.

O lince ibérico é un animal carnívoro que pertencente á familia dos felinos. Este mamífero ten un aspecto robusto, unhas patas longas, un rabo curto e é moito maior ca un gato doméstico.Ten moita semellanza con outras especies de felinos, como o gato montés, o guepardo ou o puma. Atópase exclusivamente en zonas moi restrinxidas de España e Portugal, como áreas do bosque mediterráneo nas cales non hai actividade humana con abundantes matorrais.

É un áxil cazador que vive de maneira solitaria e nómada. Móstrase de maneira máis sociable na época de celo, que comeza entre xaneiro e febreiro e adoita vivir entre 10 e 15 anos. Calcúclase que quedan arredor de 300 exemplares na península.

Caza á primeira hora da mañá e á última da tarde. Localiza a presa coa vista e o oído. Agóchase entre os matorrais, aproxímase coidadosamente á presa e posteriormente arrebólase sobre ela cun chimpo curto e rápido, para despois apresala coas garras.

No verán, ademais de coellos e lebres (a súa comida principal) aliméntase de aves e pequenos mamíferos. Mentres que no inverno, de cervatos e muflóns e mesmo corzos, gatos monteses, lontras e raposos.

Procesos que as afectan.

Estas son as categorías de procesos que afectan a dinámica das poboacións e que brindan os mecanismos para a extinción de especies:

·Procesos Estocásticos:

- A incertidumbre demográfica ->resultado de eventos imprevisibles na sobrevivencia e reproducción dos individuos.
- A incertidumbre ambiental ->causada por cambios impredecibles no clima, no suministro de alimentos, por enfermidades, nas poboacións de competidores, depredadores e parásitos.
- Incertidumbre xenética ->cambios nas características xenéticas das especies, como por exemplo as mutacións.
- Catástrofes naturais ->inundacións, terremotos, furacans, etc.

·Tamén interveñen nesta ameaza:

- A cacería deportiva ou a comercial sen regulacións legales que as controlen e que reducen perigosamente o tamaño das poboacións silvestres.
- O control de depredadores e pragas que alteran o balance das poboacióne, pola relación que existe nos ecosistemas.
- A extracción de especies para mantelas como mascotas (iguanas, monos, boas,...) ou plantas silvestres para ornato ou para vender a coleccionistas, que contribuyen coa extinción das especies.
- A introducción de especies doutro país que pode destruir as especies nativas dese lugar. Estas novas especies compiten por hábitat, alimento e poden introducir sustancias tóxicas para as especies propias.

Especies en extinción.

Existen cinco tipos de clasificación de especies animais en peligro de extinción. Para saber en que grao de supervivencia os podemos encontrar.

Estos son:

Especies extintas: Dícese que unha especie animal está extinta cando o último individuo existente no mundo ha deixado de vivir.

Especies en peligro: Unha especie animal esta en peligro cando o seu número esta tan reducido ou o seu hábitat natural é tan insignificante que sen dudas desaparecería por sempre se non se lles presta atención especial.

Especies raras: Estas especies raras están amenazadas por problemas iguais os das especies en peligro. Cando a cantidad é reducida ou viven en zonas peligrosas ou en ambientes tan insólitos que poderían deixar de existir en moi pouco tempo.

Especies escasas: Son as especies que todavía están en cantidade e capacitadas para garantizar a súa supervivencia. Non obstante, a cantidade reduciuse notablemente en comparación os outros tempos pasados e seguirá disminuyendo.

Especies indeterminadas: Denominanse así á quinta categoría de especies animais en peligro. Involucra ás que están teóricamente en perigo pero non hay información para poder facer un cálculo seguro sobre a súa situación, solo unha aproximación.